Tarnobrzeg. Kolejne cenne eksponaty trafiły do muzeum historycznego.

Kolejne cenne eksponaty  związane z przeszłością Tarnobrzega trafiły do muzeum historycznego tego miasta. Tym razem są to zdjęcia, dokumenty,  przedmioty należące do Jana Chruściela, przedwojennego lekarza, burmistrza Tarnobrzega, działacza społecznego, politycznego, piłsudczyka.

– Między innymi Janowi Chruścielowi zawdzięczamy rozwój miasta. Za jego kadencji podjęto  decyzję o elektryfikacji Tarnobrzega – mówi dyrektor Muzeum Historycznego Miasta Tarnobrzega. Tadeusz Zych wymienia przedmioty, które Jan Mleczko, spokrewniony z rodziną Chruścielów w formie darowizny  przekazał placówce.

Wzorem innych muzeów dyrektor tarnobrzeskiej instytucji Tadeusz Zych zamierza pod koniec roku zorganizować specjalna wystawę, na której zaprezentowane zostaną dary i zakupy poczynione na rzecz instytucji w ciągu minionych kilkunastu miesięcy.

Więcej o Janie Chruścielu  i o tym jakie przedmioty  trafiły w ostatnich miesiącach do Muzeum Historycznego Miasta Tarnobrzega dowiedzą się Państwo TUTAJ.

Poniżej biogram Jana Chruściela pochodzący z IV tomu „Tarnobrzeskiego słownika biograficznego” autorstwa Bogusława Szwedo.

Lekarz, burmistrz Tarnobrzega.

Urodzony 13 listopada 1886 roku w Trześni w powiecie tarnobrzeskim. Syn Zygmunta (1863-1935), rolnika i właściciela gospody, i Gertrudy z d. Biernat (1864-1944).

Od 1896 roku, po ukończeniu dwóch klas w Szkole Ludowej w Trześni, kontynuował naukę w 5-klasowej Szkole Ludowej w Tarnobrzegu. W 1899 roku podjął naukę II Gimnazjum w Tarnowie. 27 maja 1907 roku zdał maturę i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego.

26 lipca 1915 roku otrzymał stopień doktora wszech nauk lekarskich. Po studiach podjął pracę jako sekundariusz w Szpitalu Powszechnym w Tarnobrzegu. W 1916 roku został kierownikiem Szpitala Powszechnego w Bóbrce koło Lwowa. Pracując w Bóbrce zaraził się od pacjenta tyfusem plamistym. W wyniku tej choroby nabawił się wady serca. W 1922 roku wrócił do Szpitala Powszechnego w Tarnobrzegu. W tym samym roku wstąpił do Związku Lekarzy Małopolski i Śląska Cieszyńskiego w Krakowie. W październiku 1922 roku został wybrany do Rady Gminnej Miasta Tarnobrzega w pierwszych w wolnej Polsce wyborach samorządowych. Od stycznia 1923 roku, po śmierci pierwszego dyrektora tarnobrzeskiego szpitala, doktora Ryszarda Urbanika, pełnił obowiązki dyrektora tej lecznicy. 1 października 1923 roku przekazał kierowanie szpitalem doktorowi Ferdynandowi Rusinowskiemu.

W 1924 roku został Naczelnym Lekarzem Powiatowej Kasy Chorych w Tarnobrzegu, organizując jej struktury. Jednocześnie w dalszym ciągu pracował jako sekundariusz w tarnobrzeskim szpitalu, a następnie lekarz, specjalizując się w chorobach wewnętrznych. W latach dwudziestych został przewodniczącym Wydziału Szkolnego, nadzorującego Publiczną Dokształcającą Szkołę Zawodową w Tarnobrzegu. W 1926 roku został członkiem Zarządu Gminy Tarnobrzeg. Gdy 5 sierpnia 1927 roku wojewoda lwowski, Piotr Dunin-Borkowski, rozwiązał Radę Miejską w Tarnobrzegu i powołał Tymczasowy Zarząd Gminy, wszedł w jego skład. 23 sierpnia 1927 roku został członkiem trzyosobowej Rady Przybocznej komisarycznego burmistrza Tarnobrzega Kazimierza Kauckiego.

1 czerwca 1928 roku ufundował gwóźdź do sztandaru Ochotniczej Straży Pożarnej w Zakrzowie, a 14 października 1928 do sztandaru Ochotniczej Straży Pożarnej w Tarnobrzegu. 31 stycznia 1929 roku, w czasie konstytucyjnego posiedzenia nowej Rady Miejskiej, został wybrany burmistrzem Tarnobrzega. Funkcję tę pełnił do sierpnia 1934 roku. Przyczynił się do rozpoczęcia elektryfikacji miasta. Za jego kadencji wybudowano elektrownię miejską. W 1931 roku uzyskał uprawnienia biegłego podatkowego z zakresu służby zdrowia. Na początku lat trzydziestych wszedł w skład Zarządu Powiatowego Związku Strzeleckiego w Tarnobrzegu.

29 maja 1932 roku został wybrany przewodniczącym Komisji Rewizyjnej rzeszowskiego koła Związku Lekarzy Kas Chorych. Był członkiem Komitetu Koronacyjnego, który 8 września 1933 roku zorganizował uroczystość ponownej koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej. 27 maja 1934 roku został wybrany do Rady Miejskiej Tarnobrzega. Gdy 20 września 1934 roku ukonstytuował się Zarząd Miasta Tarnobrzega, został ławnikiem Zarządu.

16 lutego 1936 roku został wybrany członkiem prezydium Powiatowego Zjazdu Związku Młodej Wsi i Związku Strzeleckiego, który odbył się w Tarnobrzegu. 31 maja 1936 roku ufundował gwóźdź do sztandaru Koła Żywego Różańca w Mokrzyszowie. W latach 1938-1939, jako Lekarz Naczelny Ubezpieczalni Społecznej w Tarnobrzegu, pełnił nadzór lekarski nad budową szpitali w Stalowej Woli i Dębie, wznoszonych w ramach inwestycji Centralnego Okręgu Przemysłowego. W maju 1939 roku po raz kolejny został wybrany radnym Rady Miasta Tarnobrzega. 29 czerwca 1939 roku wybrano go ławnikiem Zarządu Miasta. Od 1927 roku działał w tarnobrzeskich strukturach Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem Józefa Piłsudskiego, a od 1937 roku Obozu Zjednoczenia Narodowego. Aktywnie działał w różnych stowarzyszeniach o charakterze charytatywnym.

W czasie okupacji niemieckiej został wyznaczony przez Niemców do komisji kwalifikującej Polaków na roboty do Niemiec. Starał się uratować przed wyjazdem jak największą liczbę osób. Wystawiając fałszywe zaświadczenia, uratował wielu tarnobrzeżan przed wywózką do Rzeszy. Pomagał materialnie potrzebującym, kupował artykuły żywnościowe i rozdawał je ludziom. W kierowanej przez niego Ubezpieczalni Społecznej przez jakiś czas drukowano „Odwet”, konspiracyjne pismo wydawane przez Władysława Jasińskiego. W jego domu od początków okupacji odbywało się tajne nauczanie, które prowadziła absolwentka tarnobrzeskiego Gimnazjum Wiktoria Lang. W kwietniu 1940 roku zaangażował się w prace tarnobrzeskiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża, działającego legalnie w czasie okupacji niemieckiej. Działał również w delegaturze Rady Głównej Opiekuńczej.

Zmarł 4 kwietnia 1944 roku w Tarnobrzegu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tarnobrzegu.

Żonaty (w 1922 roku) z Zofią z d. Rudnicka (1896-1984). Miał trzy córki: Krystynę (1924-2000), ekonomistkę, Marię (ur. 1926 r.), ekonomistkę i Janinę (ur. 1927 r.), dziennikarkę, obie mieszkają w Tarnobrzegu.